جبران خليل جبران

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

آنگاه قانون‌گذاري به او گفت:

استاد! نظر شما درباره‌ي قوانين ما چيست؟

پاسخ داد و گفت:

از اينكه قوانيني براي خودتان مي‌گذاريد، لذت مي‌بريد،

اما چون آن‌ها را بشكنيد، بيش‌تر لذت مي‌بريد!

شما همچون كودكاني هستيد كه در ساحل، بازي مي‌كنند

و با دقت، برج‌هايي بزرگ با شن و ماسه مي‌سازند

آنگاه خنده‌كنان، آن‌ها را ويران مي‌كنند.

اما برج‌هاي ماسه‌اي‌تان توسط امواج ويران مي‌گردند و

دريا به شما مي‌خندد.

آري!

دريا هميشه به بي‌گناهان مي‌خندد. اما درباره‌ي كسي كه

زندگي در نظرش دريا نيست، چه بگويم؟

قوانين مردم دانا در نظر او چون برج‌هايي شني نيست.

آنان كه مي‌پندارند زندگي چون صخره‌اي سنگي است و

شريعت نيز مانند شيشه‌ي تيزي است،

تنديس خود را در اين صخره مي‌تراشند.

درباره‌ي معلولاني كه از رقصندگان بيزارند چه بگويم؟

و گاوي كه يوغ خود را دوست مي‌دارد و گوزن و اُشتر

و آهو را جانوراني سركش و ولگرد مي‌داند؟

و مار پيري كه نمي‌تواند پوست بياندازد

و همه‌ي جانوران را به برهنگي و بي‌شرمي متهم

مي‌سازد؟

و آن‌كه از ديگران سبقت مي‌جويد تا در سفره‌ي عروسي

حاضر شود، و با شكمي سير، جشن را ترك مي‌كند، در حالي

كه با خود چنين مي‌گويد:

«اين سفره‌هاي رنگين، ضد شريعت است

و همه‌ي كساني كه از اين سفره‌ها مي‌خورند، دشمن قانونند.»

درباره‌ي چنين كساني چه بايد گفت؟

آنان مانند همه‌ي مردم در زير آفتاب مي‌ايستند

اما پشت به خورشيد هستند. تنها سايه‌ي خود را

مي‌بينند و سايه‌هايشان، قوانين مقدس آنان است.

آيا خورشيد در نظر ايشان چيزي جز منشأ سايه‌ها نيست؟

آيا اعتراف‌شان به قانون، چيزي جز خم كردن سرهايشان

نيست تا سايه‌هايشان را در زمين بيابند؟ ...

برگرفته از كتاب: